مهمترین نتیجه در تحولات سیاسی دوران توسعه اقتصادی کشور و شرایط پس از جنگ تجزیه گروه سیاسی اکثریت (حزب حاکم) جامعه روحانیت مبارز و تشکل های همسو بود که ابتدا مجمع روحانیون مبارز و سپس کارگزاران سازندگی از آن جدا شده و پس از اتحاد با یکدیگر از ائتلاف با دیگر گروه های همسو با جناح چپ و حتی گروه های خارج از حاکمیت وارد ائتلاف گردیده که به حذف جناح اکثریت از عرصه سیاسی در دو گام ریاست جمهوری و مجلس ششم انجامید . اگرچه جبهه های پیروز (18 گروه) در نخستین اقدام های خود جبهه ای تحت عنوان دوم خرداد ایجاد نمودند اما از آنجا که طیف های شرکت کننده در این ائتلاف هر یک با مقاصد خاصی وارد شده و تنها وجه اشتراک آنها حذف جناح مقابل بود لذا پس از دستیابی به هدف مشکلاتشان آغاز شد که در نتیجه آن جبهه دوم خرداد را به حداقل چهار گروه تقسیم کرد :

1-گروه های خارج از حاکمیت که با استشمام بوهای خوش دندان های طمع خویش را برای تغییر نظام تیز کرده بودند . این گروه بسرعت امیدهای خود را بر باد رفته یافت و جهت چاره جویی اقدام به برگزاری جلساتی تحت "عنوان براندازی سیاسی" نظام کرد .

2-گروهی عمل گرایان که صرفاً جهت سهیم شدن در قدرت علیرغم پرداخت هزینه فراوان ، از آنجا که هدف آن ها برای سایر گروه های موتلف نیز مشخص شده بود راهی جز ترک اجباری صحنه را نداشت از همین رو نخستین گروهی که مورد بی مهری تازه به قدرت رسیده ها واقع گردید حزب کارگزاران سازندگی بود .

3-گروهی که اهدافی متفاوت از قواعد بازی سیاسی در چارچوب نظام را دنبال می کرد و با نیم نگاهی به بیرون پروژه فتح سنگر به سنگر را تا رسیدن به تمامی مراکز قدرت دنبال می نمود این گروه که به افراطیون دوم خرداد موسوم شدند پس از ناکامی های پی در پی در جهت دستیابی به مقاصد خویش ، سخن از تغییر قانون اساسی رانده و به شکستن خطوط قرمز نظام پرداختند . افراط گری این طیف در تقابل با ارزشهای اسلامی ، سکولاریزه کردن جامعه و ایجاد رابطه با آمریکا بسرعت با عدم اقبال عمومی مواجه گردید و سبب شد تا سایر گروه های همسو با آن ها نیز مطرود مردم قرار گیرد .

4-گروه چهارم شامل طیف سنتی جبهه دوم خرداد می گردید که علیرغم تمایل به اعاده حیثیت چپ عملاً کاری از پیش نبرد و بخشی از توان خود را مصروف جلوگیری از مشی افراطیون ساخت . بروز اختلافات سیاسی میان این طیف ها ، هر یک از گروه های دوم خردادی حتی مجمع را دچار اختلافات درونی کرد .

جبهه دوم خرداد شامل 18 گروه سیاسی بود که عبارتند از : حزب مشارکت ایران اسلامی ، حزب همبستگی ایران اسلامی ، مجمع روحانیون مبارز ، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ، حزب کارگزاران سازندگی ایران ، دفتر تحکیم وحدت ، انجمن اسلامی معلمان ، خانه کارگر ، مجمع نیروهای خط امام ، جمعیت زنان جمهوری اسلامی ایران ، مجمع اسلامی بانوان ، انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران ، حزب اسلامی کار ، مجمع نمایندگان ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی ، مجمع نیروهای خط امام .

این جریان که توسط روشنفکران و تحصیل کردگان تحت تأثیر فرهنگ غربی تعقیب می شود ، معتقد به ضرورت مدرنیزاسیون در ایران یا سایر کشورهای اسلامی می باشد و از سوی دیگر به تعارض بافت مذهبی – سنتی جامعه ایران و دیگر جوامع اسلامی با مقتضیات مدرنیته معتقدند . این گروه به جای تولید علم بومی با استفاده از تجربه های خوب و بد جهان غرب خواستار اصلاح یا رفورمیسم مذهبی و به عبارت دیگر ارائه قرائنی از دین که سازگار با مبانی مدرنیته باشد به عنوان پیش نیاز تجدد در ایران میباشند .

این جریان همچون نهضت آزادی که الگوی سیاسی آنان محسوب می شود ، انتخابات را فرصتی برای حضور در قدرت تلقی می کند و از آن در هر شرایطی استفاده می کنند و در این میان اختلاف در بین اصولگرایان و پیدایش باند انحرافی در دولت ، اعتماد به نفس این جریان را برای بازگشت تقویت کرده است .

برای آنان مطرح ساختن تحریم یا قهر و یا مشارکت مشروط ، ابزاری برای فشار بر نظام جهت گرفتن امتیازاتی چون تسامح در بررسی صلاحیت ها و همچنین حفظ حمایت گروهها ، احزاب تندرو و مخالف نظام ، پرستیژ سیاسی و جلوگیری از همگرایی و وحدت اصولگرایان با القاء نبودن یک رقیب جدی است .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: